ای نسیم سرخوشی که از کرانه ها عبور می کنی
ای چکاوکی که کوچ تا به جلگه های دور می کنی

ای شهاب روشنی که از دیار آفتاب می رسی
وین فضای قیرگونه را پر از طنین نور می کنی

آی ابر دلگرفته مسافری که خاک تیره را
آشنای تندبارش شبانه بلور می کنی

ای ترنمی که پابه پای رودها و آبشارها
خلوت سواحل خموش را فضای شور می کنی…

آی راهیان گر از دیار یار ما عبور می کنید
پرسشی کنید از او که ای بهار کی ظهور می کنی؟!

                                                  آبان ۶۷

محمود درویش تعلق به نسلی از ادیبان و شاعران و روشنفکران عرب داشت که از گرایشهای قومی و عربی و دیدگاههای سیاسی چپ آغاز کردند و رفته رفته به سمت نگاهی انسانی پیش رفتند.او یکی از بزرگترین شاعران فلسطین و جهان عرب به شمار می آمد و با آثار خویش , تاثیر قابل توجهی بر تحول شعر معاصر عرب داشت.

انتشار فصلنامه فرهنگی – ادبی و  معتبر  الكرمل که درویش سردبیر آن بود , باعث می شد که او در فضای روشنفکری دنیای عرب حضوری جدی داشته باشد.

آثار متعددی از درویش به فارسی ترجمه شده.او از شاعرانی است که از سالها پیش از انقلاب , از طریق ترجمه شعرهای پرشور و ستیزنده در زمینه آرمان فلسطین, در محیط ادبی ایرانی شناخته شد و این شهرت تا سالهای اخیر ادامه داشته است.توجه گسترده رسانه های دنیا  به حادثه مرگ محمود درویش باید پیش از هر چیز نماد و نشانه حیات آرمان مردم فلسطین در دنیای امروز دانسته شود ؛ آرمانی که درویش , در مجموع , از مظاهر آن به شمار می رفت.

درویش در عین حال از شاعرانی است که عشق و مبارزه را در شعر خویش به یک بستر درآورده است.در اینجا – یعنی سایت  فیروزه – ترجمه عاشقانه ای از درویش را به قلم نویسنده این سطرها بخوانید.

این پست شامل دو مقدمه و یک ذی المقدمه است:

یکی از راههای خلاص شدن از دست کتابهایی که خدای ناکرده ، زبانم لال ، به هر علت ، مجوز نشر نمی یابند یا احیانا روی دست ناشر باد کرده یا همینجور الکی قفسه ارزشمند و نفیس کتابخانه ها را اشغال کرده اند ، همانا خمیر کردن آنها و تبدیل آنها به مواد سودمندی مثل دستمال کاغذی و شانه تخم مرغ و جعبه شیرینی و غیره (مخصوصا همین وغیره !) است.به تجربه ثابت شده که خمیر کردن کتاب از سوزاندن آن که باعث آلودگی هوا و محیط زیست و غیره می شود ، به مراتب بهتر و اقتصادی تر است!! این یک مقدمه.

یک مقدمه دیگر اینکه مرحوم خیام نیشابوری به حکم حکمت بالغه خویش همواره به اصل اشیا توجه می کرد و مثلا می گفت :

 این کوزه چو من عاشق زاری بوده ست
در بند سر زلف نگاری بوده ست

این دسته که بر گردن او می بینی
دستی ست که بر گردن یاری بوده ست

حالا با توجه به دو مقدمه یادشده و با نوعی نگرش نئو خیامی اگر به اشیاء پیرامونمان بنگریم ممکن است به رباعیاتی از این دست برسیم:

این کوزه که در کنج خرابی بوده ست
یک روز پر از شراب نابی بوده ست

وین شانهّ تخم مرغ هم گر نگری
یک روز برای خود کتابی بوده ست!

  چقَدَر مانده به پایان پریشانی من
چقَدََر مانده به چشمان تو…ویرانی من

چند ساعت به طلوع گل مریم داریم
چند جام آینه باقی ست به حیرانی من

چند نوبت که بخوابیم زمین می شکفد؟!
پاسخی ده به دل ، این کودک پنهانی من!

چقَدَر مانده که باران بزند خیس شویم
زیر باران برسد فصل غزلخوانی من

چند بوسه…که سرانگشت نوازشگر تو
بسترد نرم ، عرق از تب پیشانی من

جز تن تو که برهنه تری از روح نسیم
کیست پنهان شده در جامهّ عریانی من

این بیابان که به صحرای جنون نزدیک است
وعده گاه تو شد و روح بیابانی من

سر نهادم به سر زلف تو ….یا سر برود
یا به سامان برسد بی سر و سامانی من!