لازم و واجب می دانم از همه عزیزانی که در این روزها به شیوه های گوناگون ، از شرکت در مراسم تشییع و خاکسپاری و مراسم ترحیم گرفته تا تماسهای تلفنی و ارسال پیامهای تسلیت و … جان رنجور ما را در سوگ مادر تسلا بخشیدند ، با زبانی که از شدت شرمساری به لکنت دچار آمده سپاسگزاری کنم و بقای عمر و عزت همه این عزیزان را به دعا از خداوند بزرگ خواستار باشم.

در این میان بیش از همه سپاسگزار همدلیهای مهربانانه استادان بزرگوارم هستم و پس از آنان ، خود را وامدار لطف و عنایت خالصانه دیگر اصحاب علم و فضیلت و فرهنگ  می دانم  که در این ماجرا از هیچ مهربانی کوتاهی نکردند ، و بویژه شایسته می دانم از تک تک دوستان و گرامیانی که با نوشتن یادداشتها و کامنتهای تسلی بخش ، اوج مهربانی و همدلی خویش را نشان دادند ، صمیمانه تشکر کنم. این همه لطف و بزرگواری را تنها به پای قدردانی از مقام مادری می توان نوشت ، وگرنه این کمترین خود را شایسته اندکی از آن همه لطف و عنایت نمی داند.