دریغی و اندوهی و بغضی…

استاندارد

کوی دانشگاه برای بسیاری کسان کوی خاطره ها و صمیمیتهاست. فضای جوانی کردنهای معصومانه است. جایی است که مهربانیها  در محیط ساده و پاک آن شکل می گیرد و هویت روحی ساکنان آن را شکل می دهد…

همین مقدمه کوتاه و ملولانه کافی است تا بغض این قلم بر ستمی که این روزها و شبها بر ساکنان این کوی رفته است بترکد…ماجراجویانی که با خشن ترین شیوه ها با بچه های بی گناه کوی بدرفتاری کرده اند چه کسانی هستند و اهداف آنها  از این بحران آفرینی ها چیست  و چرا با وجود تجربیات تلخ و هشدار دهنده گذشته َ، در این شبها و روزها که ز منجنیق فلک سنگ فتنه می بارد تدبیر لازم برای امنیت دانشجویانی  که سرمایه های گرانبهای کشور ما هستند اندیشیده نشد؟!

هیچ وقت نوشتن برای صاحب این قلم به اندازه این لحظه دشوار نبوده است!

پاسخ دهید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *