سفر علمی استاد شفیعی کدکنی که البته زمزمه آن از مدتها پیش شنیده می شد ، دومین اتفاقی است که در ایام اخیر اسباب دلتنگی و نگرانی استادان و دانشجویان زبان و ادبیات فارسی در دانشگاه تهران را فراهم کرده است. اتفاق ناخوشایند دیگر که چندی پیش بی سر و صدا رخ داد ، بازنشستگی استاد فرزانه دکتر مظفر بختیار بود.

دکتر بختیار از فحول و اعاظم این رشته است که وسعت اطلاعات ایشان هر صاحب نظری را مبهوت می کند. متاسفانه شان و قدر عظیم این استاد گرانمایه به واسطه بدمهری زمانه و تواضع استاد و دوری ایشان از شهرت طلبی های رایج ، چنان که باید شناخته نشده است.به راستی مظفر بختیار ” جهانی ست بنشسته در گوشه ای “! من هر گاه این ابیات لسان الغیب شیرازی را می خوانم، به قرینه تبادر ذوقی ، نام درخشان استاد مظفر بختیار بر ذهن و دلم می گذرد :

نظر بر قرعه توفیق و یمن دولت شاه است
بده کام دل حافظ که فال بختیاران زد

شهنشاه مظفر فر شجاع ملک و دین منصور
که جود بی دریغش خنده بر ابر بهاران زد

دوام عمر و ملک او بخواه از لطف حق ای دل
که چرخ این سکه دولت به دور روزگاران زد!

به شیوه سخن حافظ ، دوام عمر و ملک این دو نام آور عرصه ادب و  اندیشه را به دعا از خدا می طلبیم و آرزو می کنیم سایه منیعشان همواره و از دور و نزدیک بر سر شاگردان آنان و همه علاقه مندان به فرهنگ در این دیار گسترده و پایدار بماند!