طغرای مشهدی از نازک خیالان سده یازدهم است. استاد محمد قهرمان گزیده ای از سروده های او را با عنوان ارغوان زار شفق به سال ۱۳۸۴ منتشر کرده است.از ابیات اوست :
به جوی آب فتادم ولی ز بی قدری
چو عکس شاخ درختان نبرد آب مرا
کس نمی بینم که باشد خالی از دیوانگی
در جنون آباد گیتی آدم عاقل کجاست ؟
جرات از اهل جنون خیزد نه از ارباب عقل
می رمد صد عاقل از جایی که یک دیوانه است !
از بس که طبع من به گنه کاری آشناست
پیش از گنه مرا به گنه می توان گرفت !
بس که فرهاد تلخکامی دید
حرف شیرین نمی تواند گفت !
چون دست به من در انجمن داد
گویی که گلی به دست من داد !
روز و شب دربچه مشرق و مغرب باز است
ورنه از تنگی این خانه نفس می گیرد !
ما مصیبت زدگان را چه تواضع به ازین
که به هر جا بنشینیم فغان برخیزد !
در کوچه باغ شوق ز بس تند می روم
آواز پای خویش به گوشم نمی رسد !
نیامدی که مبادا بمیرم از شادی
بیا که مرگ به از انتظار می باشد !
شب در آغوش نظر بود سراپای تنش
پیرهن بافتم از تار نگه بر بدنش !
از بس که بی نصیب در ایام پیری ام
دارد عصا مضایقه در دستگیری ام !
طغرا ! مباش غافل ، زین ابر خرقه آبی
پیری ست سبحه در کف از قطره های باران !
شاید ببیند آنچه به ما کرد آسمان
از دود آه سرمه به چشم ستاره کن !
صحبت دیوانگان دیوانگی می آورد
گر به ما خواهی نشستن فکر زنجیری بکن !
به گردت چون نگردد فوج مرغان خزان دیده
که رنگین نوبهاری در حصار پیرهن داری !