مرگ!

وانهادند تورا؛
مثل اسکیموها
که کهنسالان را
تا تن خسته اشان
طعمهّ گرگ شود…

مرگ در چشم تو زل زد، خاموش
و تو
– مانند همیشه مغرور –
تلخ، در چشمانش خیره شدی…

ناگهان
زانوانت لرزید
برف ِ یکدست سپید
ارغوانی گردید!

پاسخ دهید لغو پاسخ