سید علی صیدی طهرانی (متوفی ۱۰۶۹ ه ق) از نازک خیالان سبک هندی است. دیوان او به اهتمام استاد محمد قهرمان به سال ۱۳۶۴ منتشر شده است.
گنه از جانب ما نیست اگر مجنونیم
گوشه چشم تو نگذاشت که عاقل باشیم!
در عکس خود مشاهده کردم به شوق تو
دیدم تو نیستی، زدم آیینه بر زمین!
در جهان بود ازین پیش نشاطی و کنون
ما مکافات کش عشرت آن رندانیم!
بیم هجران در دل معشوق بیش از عاشق است
از گلستان گل پریشان تر ز بلبل می رود!
نمی دانم که را قاصد کنم از محرمان یارب!
به سویش شوق را گر می فرستم دیر می آید
بس که حیران تماشای جمال تو شدم
همچو گل دوختن چاک دل از یادم رفت!
صورت دیوار هم در عالم خود زنده است
هر کسی را جامه هستی به رنگی داده اند
ز سیر گلشن دنیا از آن به خار خوشم
که چیده اند حریفان رفته گلها را!
در دهر هر که هست مهیای جنگ ماست
بر روی ما کسی که ناستاد، رنگ ماست!
در هرچه خوب می نگرم اعتبار نیست
حق با دل من است که امیدوار نیست!
تقصیر فلک نیست که ما بی سر و پاییم
چون ابر پریشانی ما از کرم ماست
چو باد، همسفر خویش را به جا مگذار
رفیق اگر همه بار دل است، وا مگذار
بی طالعی نگر که من و یار چون دو چشم
همسایه ایم و خانه هم را ندیده ایم!
در چمن سوختم از رشک چو دیدم گل را
به همین رنگ قبایی که تو در بر داری!
دانسته سفر کردم و از کوی تو رفتم
تا گوش تو از گریه در آزار نباشد