این غزل مربوط به دی ماه ۸۳ است و در حال و هوای طوفان سونامی سروده شده با این همه چون موضوع اصلی آن انسان و رنجهای همیشه اوست  بدین امید که حوادث طبیعی از قبیل طوفان و سیل و زلزله هرگز به بلا و مصیبت تبدیل نشوند، آن را تقدیم حضورتان می کنم:

 طوفانی آمد از دل دریاها
درهم شکست خانه رویاها

طوفان گرفت و صورت شب گم شد
در کام هولناک هیولاها

کوبید طبل مرگ و خروشیدند
شیون کنان گروه هماواها

 بر شانه های زلزله لرزیدند
دریا و کوه و ساحل و صحراها

 

دستی تکیده، بخزیده در طوفان
چشمی به راه مبهم فرداها

 

دریا همیشه آبی و زیبا نیست
اوج است و موج و وحشت و غوغاها

 

در جان آدمی هم دریایی ست

دریا تر از تمامی دریاها

 

انسان حقیقتی ست معمایی

مبهم تر از تمام معماها

 

طوفان و سیل و زلزله تمثیلی ست

از التهاب آیت آیاها

 

انسان به رغم هر چه زمین خوردن

می ایستد دوباره بر این پا ها

 

می ایستد دوباره و می سازد

کاشانه ای به رنگ تمناها

بگشود قفل کهنهء فرسوده را کلید
با آنکه بود ساکت و بی ادعا کلید 

این درس ساده ای ست که باید فرا گرفت
هنگام  بازکردن  هر قفل  با کلید 

وقتی که زور می زنی و وانمی شود
شاید درون قفل نیفتاده  جا  کلید 

زاری مکن ز تنگی سوراخ رزق خویش
عبرت بگیر آخر از این بی نوا کلید   

بنگر کلید را به کجا می بری فرو
مگذار ناشیانه به هر  ناکجا کلید  

در پیش چشمهای شما صف کشیده اند
درهای لامروت و بس قفل لاکلید  

عمری ست بر ضریح شما قفل بسته ایم
اما  نکرد  حاجت ما را روا  کلید 

روز الست ما به در بسته خورده ایم
ما را نداد پاسخ « قالو بلی » کلید  

بعضی کلیدها که فقط قفل می کنند
آن وقت ادعا کنند که ماییم ما کلید!  

با آنکه می خورد به تمامی قفلها
آخر که ساخته ست ز جنس هوا کلید؟!

هر کس که پشت درب فروبسته مانده است
فریاد می زند که  خدایا  خدا… کلید!  

مقصود حق گشودن درهای بسته بود
روزی  که  آفرید  برای شما  کلید  

قفلی که می زنند بزرگان به کار خلق
باور مکن که ساده شود باز با کلید

تا وا شود ز کار خلایق یکی دو قفل
دندان  نهاده  بر جگر  قفلها  کلید   

جرم کلید نیست که در وا نمی شود
بیچاره نیست مستحق ناسزا کلید   

با یک کلید ساده به جایی نمی رسیم
باید نشست و ساخت یکی دو فراکلید!  

مشکل گشای خلق نبودیم و کاش بود
در دستها به جای هرانگشت ما کلید    

سر می کشد به داخل سوراخ قفلها
تا پی برد به  زیر و بم  ماجرا  کلید  

این ماجرای عشقی قفل و کلیدها
دیری ست خورده است در این سینما کلید  

در این قصیده جای دعا و شریطه نیست
احسنت و آفرین  و  زه و مرحبا کلید!   

آن عاشقان که ره به در بسته برده اند
از خود  نکرده اند زمانی جدا  کلید 

ای فیض در هجوم تمنای قفل ها
ما مانده ایم و این همه قفل و دو تا کلید!

 این کلیدیه در اقتفای کلیدیه شاعر طنز پرداز گرامی جناب ناصر فیض سروده شده است.

غنی کشمیری (متوفی۱۰۹۷ه ق) از سرآمدان سبک هندی به شماراست.
غنی که به مشرب فقر وعرفان گرایش داشت، زندگانی در گوشه نشینی گذراند و در چهل
سالگی این جهان را وداع گفت. در اینجا نمونه ای از ابیات او را می آوریم.
این نخستین  بخش از « مضامین گم شده » است.
هر گاه حوصله ای حاصل شد به سراغ برخی دیگر از شاعران این شیوه خواهیم رفت.

تا بود  گفت و  گو سخنم  ناتمام  بود
نازم به خامشی که سخن را تمام کرد

بالش  خوبان  دگر از  پر  است
 شوخ مرا فتنه به زیر سر است!

افتادن و برخاستن باده پرستان
 در مذهب رندان خرابات نماز است

خوشا عهدی که مردم آدم بی سایه را دیدند
غریب است این زمان گر سایه آدم شودپیدا

تابوت مرده ای دوش هشیار کرد ما را
پای  به  خواب  رفته  بیدار  کرد ما را

شعر دگران را همه دارند به خاطر
شعری که غنی گفت کسی یاد ندارد!

خواستم کز گلشن دیدار او چینم گلی
چشم واکردن در حیرت به رویم باز کرد

غافل  دادیم  دل  به  دستت
ما را یاد  و تو را فراموش!

کلمه « رسانه » ، جدا از مفهوم امروزیش در زبان گذشتگان ما از جمله در شعر ناصر خسرو  به معنی «غم وغصه» آمده است.گویا قدیمی ها از آنچه  بر بشر امروز از رسانه و اصحاب آن می رود بی خبر نبوده اند یا شاید حق با کسانی است که برای واژه ها و حروف نوعی واقع نمایی جادویی قائل اند و معتقدند که « الاسماء تنزل من السماء»!   با این مقدمه این ابیات را  ملاحظه بفرمایید:

نه جام کی و نه جام جمشیده

نه آینه جمال خورشیده

 

این آینه رو خیال اسکندر

حتی توی خوابشم نمی دیده!

 

 

این شهر فرنگه، رنگ و وارنگه

جادوی غریب نور و آهنگه

 

چشاتو ببین به دیده تردید

شاید که خیال و رنگ و نیرنگه!

 

 

با بازی وهم و گریه و خنده

چشم دل ساده ها رو می بنده

 

اونها که خدای نور و تصویرن

اربابن و دیگرون همه بنده!

 

 

گاهی به خیال مرده جون می دن

عفریته رو چهره جوون می دن

 

رویای بهشت و سرنوشت اونجاست…

اونجا که رسانه ها نشون می دن!

 

 

 

تا عقل بشر تو چشمشه اینه

عالم پر نفرته، پر از کینه

 

بیچاره بشر که سرنوشتش رو

در آینه سراب می بینه!