قدیمی ها عقیده داشتند که «الاسماء تنزل من السماء» نامها به صورت سرنوشتی از پیش تعیین شده از آسمان فرو می آیند و راز و رمزی آسمانی را به همراه دارند. فارغ از این باور قدیمی ، نامهای روزگار ما گویا بیشتر بر اساس مد روز و رسم زمانه رقم می خورند. وقتی کودکی در خانواده ای متولد می شود، رگبار نامهای پیشنهادی از هر طرف بر پدر و مادر فرومی آید و همه اقوام و خاله خانباجی ها و در و همسایه هرکدام نامی و نامهایی را مطرح می کنند که نشانه سلیقه آنهاست. 

در این میان پیشنهادی که زیاد مطرح می شود این است که “یک اسم فارسی اصیل روی بچه تون بذارید!” و بعد انبوه اسمهای عجیب و غریب یا آشنا است که بر زبانها جاری می شود و بر گیجی پدر و مادر بیچاره می افزاید. خوشبختانه بسیاری از نامهای قدیمی فارسی -مثل بسیاری از نامهای شاهنامه – زیبا و خوش آوا و با مفهوم اند ، اما چه بسا اسمهایی به عنوان “نامهای اصیل فارسی” معرفی می شوند که فاقد زیبایی و مفهوم ارجمند هستند و چه بسا با گذشت زمان و سپری شدن “مد”ها و سلیقه ها  از رونق و روایی بیفتند .

  بعضی از این اسامی به اصطلاح اصیل ، واژه های فراموش شده ای هستند که هیچ فارسی زبانی جز با مراجعه به کتابهای تخصصی معنی آنها را درنمی یابد.[ با معذرت از صاحبان این نامها ] مثل : آمیتیس و پرهام و پانته آ و موژان و آرمیتا و ونداد و… به هر حال هر اسمی باید دارای مفهومی باشد که با شنیدن آن به ذهن خطور کند و بر حرمت دارنده آن بیفزاید. جالب اینکه بعضی از این  اسمها حتی مفهوم منفی هم دارند ، مثل : “ویدا ” که گویا به معنی “کم و ناقص” است!

تعدادی از این نامهای مثلا فارسی سره ، واژه های جعلی و بی پیشینه ای هستند که از طریق فرهنگ ساختگی دساتیر وارد زبان فارسی شده اند و مفهوم روشنی ندارند ،[باز هم با عرض معذرت فراوان از دارندگان این نامها ] مثل:فرتاش ،  فرجاد ، مهراد ،بهنود ، شادرام و… بر این زمره می توان نامهای بی پیشینه ای چون : رامبد و فریور و سامران و فرهید و بهشاد و فریال  را نیز افزود که برخی از آنها احیانا رواج و شهرتی نیز دست و پا کرده اند!

و سرانجام اینکه بسیاری از نامهایی که احیانا به عنوان فارسی اصیل پیشنهاد می شوند ، در اصل ، فارسی نیستند و از زبانهای دیگر به فارسی راه یافته اند . البته برخی از این نامها بسیار زیبا هستند و زبان فارسی آنها را به عنوان عضوی از خانواده خود پذیرفته است. مثل : ریتا و سونیا و النا که در اصل یونانی هستند و مرجان و یلدا که از سریانی به فارسی راه یافته اند و رزیتا و مونا و لادن  که لاتینی اند و گیلدا و آنیتا که از اسپانیایی آمده اند و ارمغان  که ترکی است و ژاله و نیلوفر و  مژگان و شیدا و شیلا که از هندی وارد شده اند.